Kihon to trening technik podstawowych. Gdyby karate ująć jako całość, złożyłyby się nań trzy nierozłączne, nawzajem przenikające się elementy: kihon, kata, kumile. Podobnie jak dom buduje się od fundamentów, nie zaś od komina, tak w karate, aby przejść do walki, która jest szczytem umiejętności, trzeba najpierw poznać techniki podstawowe. Mówi się, że sercem karate jest walka, zaś sercem walki - kihon, czyli techniki podstawowe. Dygresja ta jest konieczna jeśli zważyć, że większość adeptów rozpoczynających treningi karate oczekuje na pierwszych zajęciach ćwiczeń walki z przeciwnikiem, zaś mozolnie powtarzające się ćwiczenia pchnięć, bloków, czy kopnięć wykonywanych w jednej statycznej postawie - uważa za zło konieczne.

Na kihon składają się postawy (dachi), pozycje rąk (kamae-te), pchnięcia (tsuki), uderzenia (uchi, ate), bloki (uke), nakrycia (tensho), kopnięcia (keri), techniki obrotowe (kaiten-waza), techniki z wyskoku (tobi-waza), techniki walki w leżeniu i przysiadzie (ne-waza), umiejętność padania (ukemi-waza), techniki uników (rusui-waza), podcięcia (kari), rzuty (nage).

Postawy i pozycje karate różnią się od tych, jakie używamy w codziennym życiu. Są określone przez możliwości, jakie zawiera dana technika i są ściśle uzależnione od jej wymagań. Wiele klasycznych postaw używanych w treningu przeznaczonych jest do budowania siły nóg i dolnych partii ciała. Równowaga jest najważniejszym elementem każdej postawy, stąd we wszystkich postawach górna część ciała musi być utrzymana w pozycji pionowej. Jeśli zasada ta nie będzie stosowana, wykonanie techniki z odpowiednią siłą stanie się niemożliwe. Tułów zachowując pozycję pionową, musi być tak ustawiony w stosunku do przeciwnika, by pozostawić mu jak najmniejszą możliwość ataku.

Warto nadmienić, iż większość klasycznych postaw stosowanych w kihon nie nadaje się praktycznie do walki. W kumite używa się tylko postaw najmocniejszych, tych które zapewniają maksymalną równowagę i pozwalają na szybkie poruszanie się.

Pięść stanowi najważniejszą powierzchnię uderzeniową w japońskim karate.

Wielką wagę należy przykładać do prawidłowego zaciskania pięści. Nieprawidłowo zaciśnięta pięść, a zwłaszcza zbyt luźno zaciśnięta, grozi uszkodzeniem ręki podczas uderzenia w makiware czy w walce.

Wybitni mistrzowie karate utrzymują, iż prawidłowego zaciskania pięści trzeba uczyć się trzy lata; następne trzy lata należy poświęcić nauce prawidłowego ustawiania pięści, a jeszcze następne trzy lata nauki są potrzebne by uderzać tą pięścią prawidłowo.

Charakterystyczną cechą karate jest używanie nóg, jako środka walki, czego nie spotyka się w tradycyjnych sportach walki np. w boksie. Poprzez fakt, iż naturalną funkcją nóg jest czynność lokomocyjna, noga jest bardziej niewygodna w zastosowaniu podczas walki. Jednakże jest ona o wiele silniejsza od ramienia.

Dzięki swej większej długości może być użyta w ataku z dalszej odległości. Ogólnie przyjmuje się, iż noga posiada trzy razy większą moc niż ramię. Początkujący często tracą równowagę w czasie pierwszych kopnięć. Trzy klucze do ich opanowania to: - utrzymanie środka ciężkości w osi ciała, - właściwy balans biodrami, - wykonywanie kopnięć z dużą szybkością, z jednoczesnym cofnięciem nogi natychmiast po wykonaniu ataku. W turniejowym karate 70% zwycięskich technik, to techniki nożne. Stare przysłowie kendo mówi: "Jeśli miecz jest prawdziwy, w sercu jest prawda" i na odwrót. Oznacza to, że serce człowieka trzymającego miecz przemawia przez ten miecz. Można tę maksymę odnieść do karate, tylko zamiast miecza, mówić będziemy o ciele. Dlatego karateka musi troszczyć się o swoje ciało, gdyż staje się ono dla niego środkiem walki. A metodą, która zmienia pięści i stopy w środki walki, jest właśnie kihon.